کساره یکی از نواحی قدیمی اصفهان است و اسم آن حاکی از این قدمت است. در نشریه­ مرکز آمار ایران، آن را از دیه­ های دهستان جی از شهرستان اصفهان دانسته­ اند و برای آن 199 نفر جمعیت قائل شده ­اند اما به این نام در فرهنگ جغرافیایی اصفهان، محلی وجود ­ندارد. کساره محلی است در خیابان رباط در شمال اصفهان که اکنون با توسعه­ شهر، جزء آن شده و کِی (قنات بزرگی) نیز داشته که اکنون مثل قنات‌های دیگر دیه ­های اطراف آن شمس  ­آباد آهنگران، کوجان، فردوان و فرتمان) خشک ­شده و از بین­ رفته ­است. این محله، چشمه­  بزرگی نیز داشته که آب از آن می‌جوشیده و از نزدیک آب بخشان (فلکه­ی شهدای امروز) عبور ­می‌کرده ­است.

کساره و قهساره هر دو یک واژه هستند با دو صورت و یک معنا. ترکیب کساره، «که+ سار+ ه» و ترکیب قهساره«قه+ سار+ ه» است. «که» معادل «قه» معرب و «کی»، به معنای قنات سر­باز است و «سار»، به معنای «سر» است که در واژه­ های افسار و فساران و افسر نیز آمده ­است. «ه» نیز علامت نسبت است. در مجموع، این سه جزء به معنای جایی است که به سرِ کی یا قه (سر قنات) نامبردار شده ­است. پسوند «سار» معادل «زار» (کوهسار- مرغزار) در معنای کثرت نیز به­ کار­می‌رود و در اینجا هم بی­ مناسبت نیست (مهریار، 1382: 616و615).

در کساره، چشمه ­ای به نام چشمه کساره معروف بوده­ است. چشمه­ هایی که دارای قدمتی طولانی هستند، زمانی نقش سیل ­بند داشته ­اند اما سال‌ها است که به وادی فراموشی سپرده ­شده و چهره­ نابسامان و نازیبایی به خود گرفته ­اند. یکی از این چشمه­ ها، چشمه­ کساره واقع در پل شهید ردانی­ پور ابتدای خیابان بهار است که اخیراً به پارک تبدیل­ شده ­است (رک: www.imna.ir).

لازم ­به­ ذکر است که یکی از محلات روستای هفت آشیان سنجابی در 50 کیلومتری غرب شهرستان کرمانشاه نیز، کساره نام­ دارد. در زبان اهالی این روستا، کساره نام اسبی بوده ­است. یکی از روستاهای بخش مرکزی شهرستان رشت نیز کِسار نام دارد (دهخدا،1372: ذیل کسار).

رصدخانه فرهنگي اجتماعي اصفهان. (1395). شناسنامه فرهنگي اجتماعي محلات شهر اصفهان، فاز اول. اصفهان: انتشارات سازمان فرهنگي تفريحي شهرداري اصفهان.